Tree

You gave me water so I gave you air

And I gave you flowers

Then I gave you food

Then I gave you shed

But when you saw me tall and strong

You cut me down and made me your foundation of your home

- Tree

Own Peace

 

I helped my friends as much as I can and sometimes more than what I should until they return destruction and unappreciation then I will leave without a trace. I will be dead in their world and they will be the same in my world. Now I decided to walk on my own without anything to carry on my shoulder. I live a peaceful life. Without laughter but without tears. Without expectations and without disappointments. A clear world without anything but peace until that same peace went inside me and I , myself became peace.

I walked alone in my world and that so called peace inside me widen its scope. It whitened everything inside of my space and everything I touch until everything around me is whitened and cleared. Everything became in peace and there is nothing that can corrupt my peaceful world because there is nothing anymore in my world. Everything becomes nothing. And this so called peace becomes nothing as well. Thus, I am nothing. Nothing in my world and nothing in your world.

I became an indestructible peace and a pure white that cannot be bothered by anything because I lost concern for any single thing. As I walked to my own path this so called peace is starting to whiten me. I slowly camouflage to my surroundings. No, I am actually starting to become totally nothing. Just like everything around me, which is now nothing for me. Because that's how peace consume everything to maintain its peace and now it's consuming me so I will become in peace.

Tree Story

 Once upon a time, there was a tree that grew far away from the others. It grew tall, strong and fruitful but alone.

 One day, a man is walking by while looking for food.

"Hi there friend! I'm glad to see you! Come over here, I want to hear your story". The tree invited the man to have a little conversation.

The man answered, "Pardon me, but I don't have time to waste. I'm hungry and I'm looking for food to eat." 

The tree suggested, "Then you can eat my fruits while talking to me".

"Therefore, let me have it all so I can share some of it to my friends". Then the man pick all of the fruits of the tree.

"Now you have fruits to eat, tell me something about where you came from" 

"Let me bring this food first to my friend then I will tell you". Then the man left to bring the fruits to his friends.

After some days the man went back.

The tree immediately greet the man, "How are you young man! I'm so excited to talk to you".

The man said, "Pardon me but I still don't have time because I am courting my loveone and looking for something to give." 

"Then you can take my flowers, their fragrance is enough to make her fall in love."

The man took all the flowers and immediately run to his loveone.

After some time the man returned.

The tree greeted him, "Hi my friend! I'm glad you came back to talk to me". 

But the man told the tree, "as much as I want to talk to you but I am too worried because my baby is sick". 

The tree offered help again, "then you take my leaf, it is effective medicine to those who are ill". 

Then the man took all leaves and left the bald tree. 

The man returned in winter and approached the tree, "I was going to tell you a story but this coldness made it difficult for me to do it. Can you lend me your branches so I can make fire from it?" 

The tree is happy to help the man so he can return in spring healthy and happy to tell his journey.

The man really came back in spring but to ask help from the tree, "my house was destroyed due to bad weather, I'm here because I know you can help."

The tree answered full of mercy, "take what you need from me to fix your house, and I, your friend will wait for you to listen to those stories you have promised to tell."

The man took everything he needs to repair his house.

Finally, everything is good and the man came back to tell his friend how he manage to overcome those obstacles but the tree is not there anymore. The man felt tired after trying to look for the tree and start searching for a place to sit. So when he found something to sit, he immediately rest on it and uttered. "I want to tell you so many things but you are not here, so I will just sit here to relax."

..............................................................................................

Noong unang panahon, may isang puno ang tumubo malayo sa iba pang puno. Lumago siyang matibay, mataas at mabunga ngunit nag iisa.

Isang araw, isang lalaki ang nagawi sa dako ng puno habang naghahanap ng pagkain. 

"Kumusta kaibigan! Masaya akong makita ka! " pagbati ng puno. "Halika, nais kong marinig ang iyong kasaysayan" paanyaya ng puno.

"Paumanhin ngunit wala akong oras para makipagkwentuhan. Ako ay gutom at naghahanap ng pagkain" sagot sa kaniya ng lalaki.

"Kung gayon, pumitas ka ng aking bunga at iyong kanin habang tayo ay nag-uusap", mungkahi ng puno.

"Kung gayon, pipitas ako ng madami sa gayon mabigyan ko ang aking mga kasama" sabi ng lalaki. 

"Ngayon may pagkain ka na, sabihin mo sa akin kung anong mayroon sa dakong paroon" 

"Hayaan mo muna akong dalhin ang mga ito sa mga kasama ko" sabi ng lalaki sa puno. Umalis nga ang lalaki dala ang mga bunga ng puno.

Matapos ng ilang araw ay muling bumalik ang lalaki. 

"Kamusta kaibigan! Sabik na akong makausap ka" pagbati ng puno sa kaniya.

"Paumanhin ngunit wala pa akong oras sapagkat naghahanap ako ng ipangsusuyo sa aking kasintahan." Wika ng lalaki.

"Kung gayon, kunin mo ang mga bulaklak ko. Sapat ang halimuyak nito para mapaibig siya sa iyo." 

Kinuha nga ng lalaki ang lahat ng bulaklak at dalidali umalis para suyuin ang kaniyang kasintahan. 

Matapos ang ilang panahon ay bumalik ang lalaki. Nasasabik na bumati ang puno, "kamusta kaibigan, masaya ako na nagbalik ka para makipagtalastasan sa akin" 

Subalit nagdahilan muli ang lalaki, "gustuhin ko man makipag-usap sa iyo ngunit ako ay puspos ng bagabag dahil ang aking sanggol ay may sakit".

Muling umalok ng tulong ang puno, "kung gayon, kunin mo ang aking dahon, mabisang gamot ito sa may sakit".

Kumuha nga ang lalaki ng mga dahon at iniwan ang puno na lagas na.

Bumalik ang lalaki sa panahon ng taglamig at lumapit sa puno. "Magsasaysay sana ako sa iyo ngunit ang lamig ng panahon ay nagpapahirap sa akin. Maaari mo bang ibigay ang iyong mga sanga para magamit kong paningas ng apoy" sabi ng lalaki. 

Masayang sumang-ayon ang puno para tumulong sa lalaki sa gayon makabalik ito sa tagsibol na masigla at masaya na makipag-usap.

Sa pagsapit ng tagsibol ay bumalik ang lalaki para humingi muli ng tulong. "Ang aking tahanan ay nagiba dahil sa dumaang masamang panahon. Ikaw lang ang alam kong makatutulong sa akin."

"Kunin mo ang sa tingin mong makatutulong sa iyo para maayos ang iyong tirahan at akong iyong kaibigan ay maghihintay sa iyong pagbabalik para makinig sa mga dapat mo sanang sinaysay sa akin noon" sabi ng puno na puno ng awa.

Kinuha nga ng lalaki ang lahat ng kaniyang kailangan para maiayos ang nasira niyang bahay.

Sa wakas natapos ang mga suliranin at nakabalik ang lalaki para saysayin ang kaniyang buhay sa kaibigan. Ngunit hindi na niya natagpuan ang puno sa dako nito. Napagod ang lalaki sa kakahanap sa puno at naghanap na lamang ng mauupuan. Kaya nang may matagpuan siya na mapagpapahingahan ay agad siyang naupo. "Marami sana akong nais sabihin ngunit bigla ka naman naglaho, kaya't uupo na lamang ako dito para magpahinga" wika ng lalaki na nanghihinayang sa pagkalaho ng kaibigan. 

Let me

I already gave up 

I am ready to disappear

But you brought a smile on my face

You gave me strength to become an ace

You raise my will to continue my race

Day by day I always pray to share my days 

To pass my strength just like what you did 

But I guess

I was too weak to fulfill this wish 

But let me join you and hug you there 

Let me hear your voice and let us sing a praise 

To be with you and talk to you 

So let me see you there and allow me to say 

Thank you

B- a tree and a vessel

Sino nga ba ang mag aakala na siyang nagbibigay ng takot ay nagbibigay ngayon ng lakas ng loob.

Sa unang pagkasilay, pangamba agad ang naramdaman. Pagitan ay pinapanatilihan at tunay na iniiwasan. Lahat ay handang kausapin huwag lamang siyang kausapin. Kung may pagpipilian ay hindi siya ang lalapitan o kung dumating man ang araw na kinakailangan siyang kausapin, bakit ko siya kakausapin?

Oh mandarayang puso na nagpaparamdam ng takot mula sa hindi kilalang tao. Bakit ka nakadarama nito sa taong hindi gumagawa ng kahit ano? Bakit ang takot na nagmula sa nakaraan ay muling ibinabangon para lamunin ako? Bakit mo ako hinahagkan sa tuwing nakakasalamuha ng hindi kilala? Bakit ka nga ba natatakot sa kanila na may bitbit ng sandata? Kung hindi naman sila gumagawa ng masama bakit inuunahan mong mangamba? Nalalaman ng isip ko na wala akong dapat ikatakot ngunit natatakot pa rin ako. Oh puso na nakadarama ng takot kailan ka mawawalan nito? 

Narito, siyang pinakatatakutan ang siyang naging panibago kong puno. Ang iniiwasan ay siya naging aking dako. Paano ako hihinahon o paano ako babangon? Kung ang puso ay tuluyan nang sumabog sa pangamba, masasabik pa bang gumawa sa dakong kinaroroonan ng kaba? Nais kong umiwas at nais kong lumayo. Ngunit sa aking paglayo ay haharap din sa panibagong takot, sa lugar na hindi kilala at puno ng mga hindi kilala. Kung hindi maaaring lumayo sa pinanggagalingan ng kilabot at kung bahag ang buntot sa pagharap sa takot, kung magkagayon, bakit hindi yaong sisidlan na naglalaman nito ang gawan ng kirot baka sakali ang takot ay mabaon sa pagkalimot. Kung sa nakaraan ng sisidlan nagmumula ang takot anong kinalaman ng kinudlitang puno? bagaman siya ang sanhi sa pagkabuo muli ng takot ay wala siyang pananagutan dito. Narito, napuno nga ng takot ang sisidlan mula sa kaniyang pinaglalagyan na tahanan, takot sa kaninyang puno sa dakong kaniyang pinaghahanapbuhayan, sa tungkulin na dapat niyang magampanan at sa kaniyang sariling pagkatao na naghahangad maging perpekto. Hindi nagkasiya ang takot sa sisidlang hamak kaya naman tuluyan itong nawasak. At ang takot ay nawala ngunit nag-iwan ng lamat. 

Silang hinangad na makaunawa ay hindi nakaunawa, silang inaasahang makatutulong ay lalo pang nanira, at siyang panggagalingan sana ng gaan ng loob ay nagdala ng bigat ng loob. Yaong inaakalang kasama ay hindi pala kasama. Ngunit yaong inaakalang hindi bahagi ang siyang bumahagi.

Nawasak na ang sisidlan at hindi na maaring igiban sapagkat hindi na mawawala ang naiwang lamat. Ano pa ang ihaharap ng sisidlang may sugat? Ano pa ang kaniyang aasahan kundi ang araw ng kaniyang pagkawasak. Wala na siyang laman at wala na siyang kasamang gumawa bagkus sila pa ay patuloy na naninira. Mag isa na lamang at karapatdapat lang.

Ngunit sa kabila ng tila walang kabuluhang paggawa ay mayroong natuwa. Siyang pinanggagalingan ng takot ay nagbigay ngayon ng saya, na para bang may nagawa akong kadakidakila. Muling nakadama ng saya na makapagpasaya. Bakit siya ganito? Bakit dalawang simoy ang lumalabas sa punong ito? At nang lumalaki na ang lamat sa sisidlang hamak na kaunting sandali na lamang para mawasak ay tinapalan ng papuri ng punong tiyak. Kaunaunahan. Ang pagmamalaking ito ay nagpalakas ng diwa ng sisidlang malapit nang bumagsak. Bakit pa sa pinanggalingan ng takot ay may nakukuhang pagpapalakas? Bakit tila lumalakas ako kahit mayroong takot? Narito, nagsisi ang sisidlan, nahiya sa kaniyang sarili kung bakit takot ang nadarama sa punong ito. Ngunit hindi niya mabago ang kaniyang puso. May paghanga man sa puno ay naroon parin ang takot kapag nakalalapit dito. Kaya mula sa malayo ay magmamasid ng walang kibo at pipiliin ang sa ikatututo. Baka sakaling ang basag na sisidlan ay sibulan ng halaman at maging gaya ng punong hinahangaan. Kaya naman bakit aatras kung natatakot? Sino ba ang hindi nakaramdam nito? Kung mayroon sisibol sa sisidlan kahit natatakot ay mas mainam na kung para sa paglago. Baka sakali sa paglago ang takot din ay maglaho. Hindi nga siguro lahat ng kinatatakutan ay sa ikalulugmok sapagkat sa pagkakataong ito ay nakababangon ako. Unang una sa tulong ng Nagtanim sa punong ito. Hindi ko man tiyak kung ano ang maaaring sumibol sa kalagayan kong ito. Ngunit ang tiwala ko ay makababalik ako sa dating ako, hindi, sa mas mainam na ako. Na kayang humarap sa takot at maging sa nanira sa dating ako na may pagibig at ligaya na hindi nakasalalay sa kung sino.

Nakatutuwang isipin nang maalaala ang dating dalangin. Na sana ay mapasailalim sa isang punong magaling, na makikita ang taglay kong galing at kusa niyang lilinangin upang ako ay pakinabangin. Puno na may sandata upang ako ay pasunurin sa kahit na ayaw kong gawain para ako ay maging magaling. Ngunit nang itong puno na binihisan ng kudlit ang dumating, takot ang umigting. Hindi na napansin ang idinaing o ang angkin niyang galing bagkus pinangunahan ng damdamin kaya naghangad tumakas sa mundong madilim. Ngunit sinong mag aakala na maaari pala, na ang bunga ng dalangin ay hindi gaya ng ating inaakalaa. Yaong kinatatakutan ko ay siya palang idinalangin ko na gagabay sa aking paglago. Sino ngang mag aakala na huhusay ako dahil sa kinatatakutan ko. Kaya ngayon ay nagsusumikap para maging isang ganap at manatili sa ilalim ng biyayang tinanggap.

Eternal Rest

Death is the end of the race I am taking right now. It is not a punishment to a sinner nor a curse to an evil but an achievement to aspire and a goal to reach. 

It is not a chance that falls to anyone but a rest to those who are suffering, a deliverance to those who is in danger and a triumph to those who fight.

But it is not something you can take or something you can have by force but something that will come to those who deserve but an awful end to those who are not.

So I strive to become just. Just enough to deserve the rightful dot. Enduring day by day just to finish the scorching race. When will I deserve the trophy I aspire if I cannot even reach the worthiness in this land?

HALAGA

Ako ay simpleng nilalang na walang ipagmamalaki: mahirap, mahina, hindi kagwapuhan, di katalinuhan at hindi magaling makisama sa iba. Kaya naman nagsikap akong magkaroon ng halaga dito sa mundo baka sakaling panghinayangan ako. Halaga na hindi lamang ang pag iral sa mundo kundi pagiging laman ng puso ng ibang tao. Sinikap kong maging mahusay upang kailanganin nila. Nangarap maging kasangkapan upang magamit nila gaya ng isang tagapaglingkod na susunod sa kanila. Kung kailanganin nila ako ay magkakahalaga ako. Kahit na dahil sa kailangan lang nila ako. Sinikap kong magkaroon ng lahat ng mga bagay sa gayon mayroon akong maibigay baka sakali kapag ako ay kanilang hanapin ay matagpuan nila ang aking halaga. Sinikap kong maging matalino upang sa kanilang mga katanungan ako ay makasaklolo nang kanilang mapagtanto na mahalaga din ako. Sinikap kong maging tagapakinig na dumirinig ng kanilang daing baka marinig nila ang aking saloobin na ako ay may halaga din. Sinikap kong ibigay ang lahat ng mayroon ako upang maging mahalaga ako. Sinikap kong maging mahalaga.

Ngunit tulad ng isang bagay, matapos gamitin ay iiwan na lang; at sino ba ang nagpahalaga sa isang alipin? Napansin nila ako, oo, noong hanap nila ang mayroon ako. Pinaligiran ako ng kanilang katanungan ngunit matapos ang exam ay natapos narin ang pakikipagkaibigan. Kinailangan nila ako noong sila ay may problema ngunit nang ito ay maayos ang halaga ko din ay natapos. Ibinigay ko ang lahat ng mayroon ako ngunit nang ito ay maubos ayon din ang halaga ko. Ang halaga ko ay natatapos sa tuwing ang saysay ko ay nauubos. Kung magkagayon, kinakailangan kong magkaroon ng saysay sa bawat bagay at sa araw araw.

Sa lahat ng mga bagay ay inuna ko ang iba para magkaroon ng halaga. Hindi na bale ako ang mahirapan at masaktan huwag lang ang aking mga pinahahalagahan baka sakali sa aking sakripisyo ay maging mahalaga ako. Ngunit tila hanggang kamatayan ay wala parin akong saysay. 

Tinanong ko ang puso ko kung mahalaga ba ako? Maging ito ay hindi nakasagot sapagkat natuon sa ibang tao. Ano ba ang halaga ko? Kung hindi kayang sagutin ng puso ko kaninong puso ang makasasagot nito? Pinahahalagahan ko ang ibang tao, nakalimutan kong pahalagahan ang sarili ko. Kung sa aking sarili ay wala akong halaga, anong halaga ang makukuha ko sa iba.

Minasdam ko ang salamin at nakita ko ang aking sarili. Narito, aking nasilayan ang maraming kakulangan at marami nang napabayaan. Sinubukan kong gastusan ang sarili ko ngunit nanghinayang ako sa pera ko baka may ibang tao ang mas mangailangan nito. Sinubukan kong paglaanan ng oras ang sarili ko ngunit tila nagsayang lang ako ng oras hindi gaya ng pagsama ko sa iba. Sinubukan kong ibigin ang sarili ko ngunit hindi ako masaya kung para lang sa sarili ko sapagkat ang kasayahan ko ay sa tuwing nakapagpapasaya ng ibang tao. Hanggang sa huli ay nakasalalay pa rin sa iba. Tila yata ang pagkalikha ko ay para sa ibang tao hindi para sa sarili ko. Ang halaga ko ba ay kung pahalagahan ako ng mga ito?

Narito, ako ay nagpakahulog sa malalim na dagat at walang nakapansin. Ngunit bago pa man ako malagutan ng hininga ay isang kamay ang sa akin ay humawak. Tumingala ako at nakita ko ang langit. Doon ko lamang napagtanto. Noong ako ay lumuluha mag isa dahil sa bigat ng daladala, iniwan at nawalan ng halaga, nasa itaas ko ang langit. Noong ako ay masayang nagpapagamit sa iba nasa ibabaw ko ang langit. Saan man ako mapunta nasa itaas ko ang langit na minamasdan ako. Hindi pala ako nag iisa. Iniisip ko lamang na ako ay nag iisa. At dahil ako ay binabantayan Niya, ako rin pala ay may halaga. Kung paanong hindi ako pinapahalagaan ng mga taong minamahal ko ay naging gayon din pala ako sa Kaniya na nagpapahalaga sa pag iral ko. Siya na unang nagpahalaga sa akin.

Namatay ako, oo, ang dating ako at umahon ang bagong ako. Ako na handang magpahalaga ng ibang tao, pangalawa sa nag ahon ng puso ko, hindi man nila pahalagahan ay mananatiling nagmamahal. Sapagkat hindi ko sila minamahal para lang mahalin din nila ako, minamahal ko sila dahil mahal ko sila at doon ako ay masaya. Hindi man ako maging mahalaga para sa kanila, sapat na ang halaga ko sa langit. Sapagkat subukan ko man hanapin ang halaga ko dito sa lupa ay hindi ko makikita dahil ang aking halaga ay nasa langit wala sa lupa. Doon ako ay mahalaga. Walang kasing halaga.

SAWING KAPALARAN

Hindi ako malakas, mahina ako. Hindi ako magaling, ako ay kapalpakan at sino ang nagsabi na masaya ako, patuloy akong nalulungkot sa aking puso. Nagpapanggap lamang na malakas, nagkukunwaring mahusay at nagpapakita ng may katapusang kasayahan: oh malungkot na ngiti. Dahil sa dangal ay nagpapakunwari na walang pinagdaraanan upang maiwasang tulungan kahit nangangailangan. Nagpakamalakas ako upang hindi kaawaan ng mga tao, sapagkat kung ako ay kaawaan pa ano na lamang ang magiging tingin sa akin ng sarili kong mga mata. Dahil sa hiya ay nagpapanggap ako na malakas kahit sa katotohanan ay mahinang patpat. May nakarinig ba na humihingi ako ng tulong? Iniiwasan kong magsabi ng bigat sa kaninoman lalo na sa mas mahina kung aking nalalaman at sa may mas mahirap na pinagdaraanan. Kung marinig man ako na dumadaing ay tunay nga na mabigat ang dalahin. Sapagkat ang daing na lumalabas sa akin ay ang mga umapaw na daing na hindi na kayang dalhin ng malaki kong saloobin. Ayoko sanang tumanggap ng anoman lalo na sa mas nangangailangan, ang gusto ko ay magbigay kaysa tumanggap. Kaya kahit gutom ay aariin kong ako ay busog huwag lamang tumanggap ng anoman mula sa mas nahihirapan. Hindi sa ayaw kong tumulong sila kundi ayaw kong maging pabigat pa. Nangangailangan ako ng masasandalan ngunit hindi kaya ng kalooban na may mahirapan o mabigatan dahil sa aking kahinaan. Hindi bale na ako ang mahirapan huwag lamang ang aking mga minamahal. Sa gayong paraan ay mas gagaan ang aking kalooban. Babagsak na lamang ako ng hindi namamalayan at kung ako ay bumigay, ay sa dakong walang nakaaalam nang hindi magdala ng balisa sa sinoman. Kaya kung marami nang daing ang nailalabas at hindi na kayang magpanggap ay inaasahan na ngang iiwas. Ngunit kung minsan kailangan mo lang lumayo at kung mahalaga ka sa isang tao ay mapapansin niya ito at kung hindi, mauunawaan mo ang halaga mo. Datapuwat may mga pasan na kapag hindi na kayang dalhin ay dapat nang bitawan, hindi para pabayaan kundi dahil may ibang magpapasan. Mahina man ako at hindi mahusay ay may pananampalataya ako. Ito ang nagpapanatili sa akin tumayo. Kung maaari lang tuldukan ang nasimulan ay nagawa na ngunit dahil sa kaalamang taglay ay walang magawa kundi maghintay. Sapagkat mahirap gumawa ng isang bagay laban sa iyong karunungan. Kung maaari lang akong bumigay ay bumagsak na ako ngunit dahil sa mga nakasandal ay hindi maaaring tumumba baka sila rin ay magiba. Sapagkat kung ako man ay babagsak, ako lang magisa at walang dapat maidamay sa aking sawing kapalaran. 

Kalungkutan Kalumbayan

Ang kalungkutan ay nararamdaman ng buong katawan. Umuubos ng kalakasan at nagdudulot ng karamdaman. Walang dapat ikasaya at walang dapat ipagdiwang. Ang naghilom na sugat ay nag-iiwan ng bakat. Ngunit ang sugat sa puso ay higit sa lahat. Kung paanong ang sugat sa katawan, isipin man na hindi masakit ay nananatiling masakit. Kahit pilit kalimutan ang sugat ang hapdi ay naroroon parin. Ang sugat sa kalooban ay nananatiling masakit, minsan ay nagpapamanhid, minsan ay nanlulupig at sa kaloob-looban ay nagtatago ang pag-ibig. Sa bawat bahagi ng katawan ay nararamdaman ang pagluha ng walang katapusan at tila hindi mauubusan ng lumbay ang pinanggagalingan. Ang naghaharing takot ay ayaw magpatulog, kumakapit ng mabuti baka magpakahulog, sa hinahangad noon baka hindi na makabangon ngayon.

Kung paano ang paningin sa gabi ay iba sa umaga ay gayon ang tingin at pag-unawa. Ang kalumbayan na tila kamatayan habang nabubuhay sa mata ng nadidiliman ay pag-akay sa naliwanagan. Sa paningin ng nawalan ng pag-asa ay kalungkutan ang lahat ngunit sa isang mayroon nito lahat ng bagay ay may itinuturo. Sa labis na kasiyahan ay walang humpay sa pag-indak hindi namamalayan napapaibang landas. Tanging kalumbayan ang nagpaiwas sa malapit na pagbagsak kung hindi napigilan sa matayog na paghalakhak. Ang kalumbayan ay hindi maiiwasan kaya siya ay aking kinaibigan sa gayon kami ay makapagtulungan at masusing naming pag-isipan ang bawat desisyon sa buhay hanggang sa dumating ang panahon na siyang kalumbayan ay mayroon ng kasayahan. Ang kalumbayan ay hindi masama kung mananatiling may pag-asa na sa kinalaunan ay magiging masaya.

 

You don't need to die to die.

You just need to live in this selfish world and enjoy all heart aches it offers.